zoals jij daar zit
op die stoel in de vorm van de 2 van je wekkerradio
die op je nachtkastje in oud ochtendlicht
een stoel in de vorm van die digitale 2 maar dan
zonder dat bovenste horizontale streepje en je zit erop
,want het is een stoel dus,
het lijkt of je zweeft maar er zo’n gemak in zit
weet je zelf eigenlijk wel dat je boven de grond hangt?
het wachten lijkt je natuurlijk te komen je zit en zweeft
alsof het je niet uitmaakt welke kant de zwaartekracht zo opgaat
jij zit en frunnikt aan de franjes van je jas die niet voor
winter niet voor zomer was, zo’n tusseninjas jij weet
wat te doen met tijd
logisch dat je over hebt ik heb alleen in afkortingen gepraat
R.I.P. het wachten valt jou zo natuurlijk je hoeft het niet eens
te proberen een beetje vanzelf
als het verhaal tussenin het geboren in daar en gestorven in hier
Z.O.Z.
op dat bankje waar we
altijd slecht nieuws kregen valt nu de zon op het pluche
kleine pluisjes zweven zonder richting in een warmgouden straal
als ik mijn hand er doorheen haal
glinsteren en spiegelen ze alles dat ze hebben opgevangen
glitters van het tussenin
misschien is het zo slecht nog niet tussen kant en wal
een lege ruimte om te ademen
er waait een briesje tussen wal en schip
zeilen strak gespannen
raak ik kant noch wal
ze zeggen dat ik moet investeren in nieuw beginnen opnieuw
beginnen maar vooral in
eindes maken
het is soms zo moeilijk om te blijven.
alleen echo’s weten precies wat ze moeten doen maar alsnog lukt maar de helft
voor de regen regent het elke dag
altijd alles zelf
ik raak nooit iets aan
stilstaan is zonde van het op zoek gaan